bu gün gözlerimden dökülen damla damla yaşların hesabını kim verecek?
sen bi tane kibrit çakıyorsun. ve ben o ateşle dünyaları yakıyorum. çocuk gibi kibritle oynamasana.
varlığınla dinginleşen ruhum, yokluğunda köpürdü. yoktu kimse yangınlarımı söndürecek. ve ateş yaktı kavurdu herkesi... yangın önüne kattığı yığınla insanı; bağırta çağırta yaktı.
oysa ne kadar masumdum önceleri. bende yandım sonra sonra kendi ateşimle. dövüm kendimi yokluğunun bende bıraktığı ağırlığın üzerinde. gözyaşlarımla sertleştirdim kendimi. öyledir ya, örsün üzerinde kızgın metal alaşımını su yedirerek döversin, sonunda çelik olur. tüm masumiyetini kaybeden demir, artık kılıç olmuştur. can almaya yarar... oysa pembe panjurlu bir evin korkulukları da olabilirdi... bende öyleyim. masumiyetimi kaybettim. şimdiyse neye yaradığımı bilmiyorum...
haketmediğin kadar çok hak verdim sana.... bu benim zayıflığım.. hala bile affedebilmeyi çok isterdim seni. ama yaptıklarına bir bakıyorum da....
neden yazıyorum bunları? çünkü kendimi dinlemeye ihtiyacım var. boru değil, bu bloğun adı İÇ HESAPLAŞMA... kendimle hesaplaşıyorum. kendi sesimi duymak, nerelerden geçtiğimi bilmek benim için önemli. hatalarımdan ders almak istiyorum. düşüncelerime sahip çıkmak...
kimin ne hakettiğini ölümsüzleştirmek istiyorum.
yazıyorum, ve yazdıklarımı herkesten daha çok ben okuyorum. çünkü onları okumaya ihtiyacım var. vakit geçsin diye değil. ders almak için...
güldürdüklerin kadar, ağlattıklarını da unutmamak için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder