inatla ve inatla herkese laf sokmaya devam ediyorum.... çok zor bir adamım... eheh, herkes çekemez beni, ne güzel değilmi? o yüzden geriye kalan herkes çok özel benim için. insanlar için kastırıpta, "hayatımda çok önemlisin" diyecek sebep bulmama gerek kalmıyor. ve gayet içten oluyorum bu nedenimde.
normalde, çok yanlızım, çok uzağım insanlardan vs vs diye ağlanıp sızlanmam gerekirdi bu hislerle. ama bir dostum tanıştığımız gün için; "iyiki o gün seninle tanışmışım, senin yerinde bir başkasının olmasını istemezdim" dedi. wouw... bu çok güzel hissettirdi, gerçekten. hayatıma bakışımı değiştirdi. ve bir yandan da sevindim onun için bu kadar kıymetli olabildiğime, çünkü o da benim için aynı derecede kıymetliydi. kendisi imrendiğim ender insanlardan biridir, hiç hayatımdan çıkmasın istediğim.
geçen ankara sokaklarını arşınlarken birlikte, hep üzerinde tartıştığımız sosyal bir konyu ateşli ateşli tartışırken; söyle bir elimi omzuna attım ve dedimki; "seneler geçsede biz gene bunu tartışacağız biliyormusun?" gülüştük tabi. komikti çünkü. kendi bakış açımız vardı konuya ilişkin, savunuyorduk, tartışıyorduk çılgınlar gibi. herzaman yaptığım gibi ben gene iğnelemeler falan yapıyordum eheh. ama keyif alıyorduk bundan. dostluğumuza biçtiğimiz kıymetin bir sebebide bu tartışmalardı çünkü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder